De Rechte Kronkel

Dag beste mensen, daar zijn we dan weer eens. Er werd me in het privé leven regelmatig gezegd dat ik maar eens een blog moest schrijven over verschillende onderwerpen, wat me aan het denken zette. Dus bij deze: 1 blog over al die onderwerpen een beetje grosso modo tesamen.

Dit word een beetje een vervolg op de vorige blog. Zomaar omdat ik er zin in had en helaas op hele korte tijd alweer voldoende stof tot schrijven heb verzameld, om een hele (lange) blog aan te wijden. Dat worden weer nachtelijke uurtjes vandaag, maar dat zijn we gewend, en zoals je kon lezen, is dat ook de voorkeur uiteindelijk. 

Gaan we weer, vooruit maar een keer. Wat ben ik? Een kleine of een grote 2 maanden over tijd? Ik moest een tandheelkundige ingreep ondergaan, er moest een scheiding geregeld worden, er moest een keuken uitgebouwd en terug ingebouwd (nog niet helemaal klaar) en dan nog even werk zoeken en rondkijken voor een woninkje enzovoorts enzoverder. Dus Mea culpa, maar ik beloof dat dit een extra lange word. So please forgive me? Wil je dat ik het muziekje ook nog even google? Past niet echt bij de blog, maar vooruit, voor de liefhebbers ervan: Please forgive me - Bryan Adams

Zo, ben ik weer. Onderwerp van vandaag: te lezen in de titel. Schijnt nogal een trend te zijn om die te pas en te onpas te gebruiken. Vooral om jezelf te ontdoen van enige aandeel van verantwoordelijkheid. En nu ga ik al gelijk in de eerste alinea zeggen waar het op slaat:

"Elke waarheid doorloopt drie stadia. Eerst wordt ze belachelijk gemaakt. Dan wordt ze hevig bestreden. Tenslotte wordt ze vanzelfsprekend aangenomen.", Arthur Schopenhauer.

Ah, jullie dachten er na die duik van gisteren al vanaf te zijn? Jammer joh, flessen zijn hervulbaar. Gisteren heb ik in het algemeen een beetje de verschillende vormen van conditionering aangetoond. Vandaag trek ik het naar het niveau van de mensen, natuur en nog wat andere afdelingen misschien. Ik kijk wel hoever ik kom..

Komend onderwerp houd me al enige weken bezig, het dringt zich op om het zo maar te zeggen. Het zou ons allemaal bezig moeten houden. Dus we gaan er maar gelijk in duiken. Maskers op? Trimjackets aan en loodgordel in de strop?  Strak in het neoprene pak? Dan niet geflauwekuld en gelijk de diepte in met de flessen goed gevuld.

Hello darkness, my old friendI've come to talk with you againBecause a vision softly creepingLeft its seeds while I was sleepingAnd the vision that was planted in my brainStill remainsWithin the sound of silence

Nah, we zullen nog eens een poging wagen om een blog te schrijven. Zal wel stilaan moeten, gezien de laatste geleden is van ergens januari dit jaar. Maar waarover te schrijven... pompompom.... 

Zo, na een weekje vakantie, kan de opgedane rust weer ingezet worden voor een nieuwe blog. Hoewel, rust is een groot woord, want ik heb uiteraard net als jullie de media gevolgd (ga je op vakantie volg je het nog), en een tornado is nog een lichte omschrijving voor de intussen al beruchte zaak van Boos en The Voice Of Holland (later benoemd als TVOH). Zoals jullie gewend zijn heb ik allerlei gedachtenkronkels, en zo ook over dit onderwerp. 

Gelukkig nieuwjaar, beste lezers.

Ja, voor jullie beginnen: jullie hebben gelijk, ik heb jullie verwaarloosd. Mijn oprechte excuses, ik schaam me diep! Teveel omstandigheden, te weinig tijd. Een 14 weken lang durend, vrij intensief traject, bij de laatste halte voor eventuele verbetering, helpt daar ook niet echt aan mee. Maar ik ben er weer, beter laat dan nooit toch? Lekker in het midden van de feestdagen als je uiteraard wel wat beters te doen hebt dan een muffe blog lezen. Maar goed, als je hem leest, dan is er vast iets dat niet muf is, dus hoezee voor mij! Wiehie!

Ja hoor, hier zijn we weer, burenperikelen 2, dus je weet al genoeg. Nadat ik burenperikelen had geschreven, en ik er gewoon klaar mee was... Riepen de buren ineens "PLOT TWIST!" en besloten ze doodleuk om nog wat verder te gaan. Je weet wel, gewoon omdat dat kan in die bekrompen rozijnenhersentjes van ze. Dit word een piswoeste blog, met hopelijk een iets minder piswoest einde. Dus: bare with me till the end, please. (= houd vol tot het einde aub)

Goed, daar gaan we weer, we knallen er nog eens een blog uit.. Gewoon omdat het kan. De titel verraad het onderwerp al. We gaan het hebben over de kop in het zand stekers. Over de splintervinders en de balkverblinders. De spiegelbeelden in het spiegelpaleis. Over de tunnels van deze visionairs. Over de angsten van deze hazen. Over de onzekerheden van deze kwikstaartjes. En over de zenuwen van deze cocker spaniëls.

Een beetje een onderwerp over de een zijn dood is de ander zijn brood, maar dan met de link naar hoe de consumptiemaatschappij en de klimaatdreiging willens en wetens in stand gehouden word. Met een serieuze ondertoon dus, tja, daar kennen jullie me voor, dus dat zal helaas niet echt gaan veranderen vrees ik. Je zou het een beetje als een vervolg op mijn blog Zolderopruiming kunnen zien. Maar dan zonder zolder dus, want die is netjes. ;-)

The great reset.. "you will own nothing, and you will be happy". Een veel aangehaalde term voor een divers alooi aan roeptoeters. Klaus Schwab (link) is degene die de zin uitsprak, ingenieur, hoogleraar en econoom. Het bekendste als oprichter en directeur van de World Economic Forum (WEF). Geen domoor dus. De andersdenkenden zijn degenen die deze zin helemaal uit verband trekken. Ik ga in deze blog vertellen over de great reset. Ik kan je nu al zeggen het is niet wat je in je (andersdenkenden)geest verwacht. 

Vanavond een blogje over enkele frustraties.. Het spreekwoord zegt: Beter een goede buur, dan een verre vriend, maar in mijn geval verkies ik op dit moment de vriend. Misschien herkenbaar voor veel mensen, misschien leer je iets nieuws. Je weet nooit he, doos vol chocolade.. pralines.. rennen.. Gumpie!!

Goed, daar gaan we weer. Deze blog zal gaan over het feit dat zelfs dualiteit een eenheid is. Jullie horen me vaak zat zeggen: 1. Zo simpel is het. En ook dualiteit is een onderdeel van 1. Het hóórt erbij, net zoals zonsondergang bij zonsopgang hoort. Net zoals Ying bij Yang hoort. 

Zo, daar verschijnt weer eens een blog. Om eerlijk te zijn ben ik deze blog al 10 keer opnieuw begonnen. Met 10 verschillende onderwerpen weliswaar. Laten we het erop houden dat ik met een schrijversblokje te maken heb. Deels door omstandigheden, deels omdat het weinig nut heeft om te bloggen. Niet qua populariteit, want zoals eerder vermeld, interesseert me dat niet. Als het vaak gelezen word, is het leuk, maar meer als een mooie bijkomstigheid is het niet. Als dat belangrijk was, dan had ik eerder al wel een blog eruit geperst bv.

Vandaag een ietwat luchtig blogje, je moet af en toe eens wat anders proberen. Kijken of het lukt om niet alleen over van de zwaarwichtige, op je maag liggende onderwerpen te schrijven. Hoewel ik dus niet van de koetjes en de kalfjes ben, en graag snel tot een kern kom, i.p.v. de liflafjes errond. Leuk die liflafjes, maar tijdverspilling. Ik doe mijn best wel, maar vaker lukt het niet dan wel, sorry.

There we go again... Weer een blogje met een gewichtig thema (what's new, hoor ik je denken en gelijk heb je). Chronische pijn is iets wat door velen over- en onderschat word. In hoeverre het je levenskwaliteit benadeeld, in hoeverre de pijn in jou werkelijk is (stel je niet aan, is een bekende term), etc. In hoe de maatschappij ernaar kijkt en handelt. Een kleine inkijk in het leven van verschillende personen met chronische pijn(en). Omwille van Privacy zal er, voor jullie tenminste, niets te herleiden zijn naar de personen in kwestie.

Nou, daar zijn we dan weer. Een beetje later dan verwacht, maar vanwege een 5 dagen durende migraine, kon ik er helaas weinig aan doen. Laat je niet wijsmaken door de tig sites, die je online kan vinden, dat een migraine 'slechts' 3 dagen kan duren. Dat is een fabel, en dat kan ik vanuit de eerste hand vertellen. Tot zover de huishoudelijke mededeling, nu verder naar de blog. 

Een paar dagen geleden heb ik een blog geschreven over Sociaal Besef. Daarvoor over mijn Abortus. Iedereen die me kent, of leest, die weet intussen dat ik het liefste schrijf over de dingen die me bezighouden. Gezien mijn hersenen dag in dag uit werken, is dat een mooie uitlaatklep. Vandaag zal dan ook niet anders zijn. Dus, ga zitten, pak een bak koffie en veel leesplezier gewenst.

Ik begin deze blog met het volgende: "geenszins ben ik perfect, noch zal ik het ooit worden." Dit ontslaat me overigens niet van verantwoording voor wat ik zeg en doe. Maar ook ik ben niet iemand die je als voorbeeld moet volgen. Ik ben evenzo als jullie, vol goede dingen, maar ook slechte dingen. Zelfreflectie is de oplossing hier. 

Dit word een blog, die voor de gevoelige van ziel, en de geslotenen van geest, geen geschikte blog is. Dus bij deze geef ik de waarschuwing: bezint eer ge begint. En als je bent begonnen, dan neem ik aan dat je hebt bezonnen. Ik snij een onderwerp aan, dat voor veel mensen nog steeds een taboe is. Voor deze blog, geef ik jullie een inkijk in mijn eigen abortus.

Eerst kiezen ze je uit. 

Over de etiketteermachine van de GGZ. Je weet wel: de dingen die in bulk aan de man en vrouw gebracht worden en geen fluit opbrengen. Voor jou toch niet.

Zo, hier zijn we weer. Niet zolang na de laatste blog, maar soms heb je een schrijversgolf en soms niet. Of wat ik schrijf goed is, dat is zoals het gaat met schoonheid: Beauty is in 'the eye of the beholder'. 

De laatste tijd ben ik, door alle ontwikkelingen i.v.m. corona, tot een inzicht gekomen....Je hebt langs een kant de normale mens, en langs de andere kant de complotgekken, zoals men ze noemt.

Een ietwat ander blogje dan je gewend bent... Sharing is caring!!

Dit jaar gaat er een organisatie failliet waar ik voor vrijwillig in de ouderenzorg... Zij geven laagdrempelig mogelijkheden voor eventuele vrijwilligers en cliënten die hulpbehoevend zijn. Van weinig hulpbehoevend tot matig hulpbehoevend. 

Bij deze begin ik met een gelukkig nieuwjaar voor iedereen!

Ik voel dat ik een keer moet schrijven over de corona pandemie. Niet specifiek voor jullie, maar meer voor mezelf. Er zijn zoveel dingen gaande in deze tijd, jaar 2020 is er eentje om niet te vergeten. 

Buiten is het donker en stil,

Dat is wat bijna iedereen wilt. Dat is waar bijna iedereen naar op zoek is. Wat als je alles in bezit lijkt te hebben en het ineens onder je voeten uit gevaagd word???

Een aanslag hier... een aanslag daar,we willen het niet geloven, maar toch is het waar...Om serieuze en minder serieuze zaken,om een punt, een mening, een gevoel duidelijk te maken...Heel de wereld weer in de rouw,weer zoveel mensen met verdriet “in de kou”...Aanslagen komen en aanslagen gaan,maar wanneer is het gedaan?

Tijd: wat is tijd? Iets dat vooruit tikt?Uren, minuten, seconden, jaren, maanden,dagen, tijdperken, eeuwen, decennia...Of iets dat zichzelf enkel continu herhaalt?Het gaat sneller dan je denkt, en het vasthouden kan je niet.Onverbiddelijk tikt die tand des tijds door.De zandloper die nooit stopt. Razendsnel en ongrijpbaar.Onoverwinnelijk, ook al proberen we nog zo hard.

De wolken lijken met een zachte hand geverfd,met een penseel dat geen beperkingen heeft.De mist kruipt langzaam over het landschap,badend in het waas van de ondergaande zon.Het glooiende landschap, het totaalplaatje,waarmee alles begon, in harmonie met elkaar.Iedereen mag deze schoonheid indrinken,maar zovelen jagen er vluchtig door en laten het niet bezinken.